Normallll...!

Ailenizle sofrada akşam yemeğinizdesin.Salataya çatalınızı batırırken açık olan tv’deki ana haberde yine “Şırnak’ın Beytüşşebbap ilçesinde teröristlerle çıkan çatışmada…” şeklinde devam eden bir haber.Cümlenin gerisini getirmeye gerek yok hepimizin malumu.Malesef hepimizin de tekrar –maalesef- kanıksamaya başladığı cinsten bir haber.Sonra yemeğe devam ediyorsunuz.İçiniz acıyarak,”yine mi “ diye söylenerek,teröristlere bela okuyarak.Okuyoruz da n’oluyor.Yine ,yine,yine.Sadece askerlerimiz de değil,siviller de canlarını kaybediyorlar artık. Bugün de bir çocuk hayatını kaybetmiş Diyarbakır’da .Tek suçu oradan geçiyor olmaktı .3 gün önce 13 askerimiz ve sonrasında 2 askerimizin şehit edilmesinden sonra çok şey yazmak istemiş ne yazacağımı daha doğrusu nasıl başlayacağımı bilememiştim.Ama artık biliyorum; terörizm hayatımızın “normal”i oldu.

Ben neden kulaklığımla yüksek sesle hareketli müzikler dinleyip kendimden geçerken birden durup kendimi suçlu hissediyorum?Neden bölüm kantininde kahkahalar eşliğinde arkadaşlarımla muhabbet ederken kendimi rahatsız hissediyorum?Neden akşam yemeğimi iştahlı bir şekilde yiyemiyorum?O anda teröristlerle çatışma eşiğinde bulunan ya da ihtimali olan binlerce askerimizden biri aklıma geliyor ya da hakikaten o askerin şehit edildiğine ilişkin haber kulaklarımda çınlıyor.Bu dediklerimi bir daha yapmamak üzere bırakıyor değilim.Ne yapıyorsan bi süre sonra yine aynılarını yapıyorum;3 saat sonra, 2 gün sonra fakat…Fakat kendimi hep gözünün önünde yanan ahşap binanın içinde kalanların “bizi kurtarın” feryatlarına karşın elinden bi şey gelmeyen “yangını izlemekle yetinen” kişi gibi hissediyorum.

Şehitlerimizin ailelerini ekranda görünce hissettikleriminden bahsetmiyorum bile.O görüntüler zaten hepimizin yüreğini dağlıyor.Ben bu ülkenin görece refahı yüksek ve güvenli kentinde yaşıyor olmanın verdiği rahatsızlıktan bahsediyorum.Böyle de bir rahatsızlık şekli olur mu demeyin.Oluyor işte.Normalde herkesin hissetmesi gereken bi şey.Normal yaşamınızdan vazgeçmeden ama “normal”inizi yaşarken kafanızdan o “normal” yaşamı nasıl yaşayabiliyor olduğunuzu düşünerek yaşayın arkadaşlar.

Bangır bangır tezkereyi geçirerek “ben operasyona geliyorum ulan” şeklinde mi olur yoksa “istihbarat kuvvetlerinizi kullanarak mı olur” yoksa çoğu ülkenin yaptığı gibi bu işi sadece “profesyonel terörle mücadale timlerine” bırakarak mı olur ya da bunların bir bileşimi olur bilemiyorum ama bu işin kısa vadede askeri çözümü bunların içinde olsa gerek.İşin siyasi kısmı ise başka bir tartışma konusu.Ama size bir ipucu vereyim bence sorun:”Doğu’daki Terörizm” sorunudur yoksa AKP’nin aldığı sonuçlara bakmadınız mı?Kürt kökenli vatandaşlarımız kendilerinin diğer Türk vatandaşlarından ayrı muamele gördüklerini hissetseler böyle bir oy patlaması yaşanabilir miydi?Onlar da terör istemiyorlar,onlar da insanca yaşam istiyorlar ve çözümün “terörizm” olmadığının farkındalar!

Oğuz Barlas