Aslında bugün tesadüf ve rastlantılarla ilgili yazacaktım fakat Radikal Gazetesi’nin 5 Şubat 2006 tarihli sayısında Türker Alkan’ın yazısındaki bu hikayeyi görünce aynen aktarmaya karar verdim
“ Charlotte Wechesler, New York'ta yaşayan kör bir kadındı. O yıl kış uzun ve sert geçtiği için pek evden dışarı çıkmamış, baharı beklemişti. Baharın kendisini gösterdiği ılık bir günde dışarı çıkmaya karar verdi. Güzelce giyindikten sonra kaldırıma yöneldi. Komşusu, "Gideceğiniz yere bırakayım," dediyse de, "Yok, ben dolaşmak istiyorum," dedi Charlotte, "bacaklarım açılsın." Köşeye vardığında durdu, her zaman biri gelir, trafik ışığında karşıya geçmesi için yardım ederdi. Gene böyle bir yardım bekledi. Ama gelen kimse olmadı. Charlotte beklerken çocukluğunda öğrendiği 'Hoş geldin bahar' şarkısını söylemeye başladı. Birden yanı başında bir erkek sesi duydu: "Sesinizden çok neşeli bir insan olduğunuz anlaşılıyor. Sizinle caddeyi birlikte geçme onurunu bağışlar mısınız?" "Aa tabii, memnuniyetle," dedi Charlotte. Adamın koluna girdi, kızgın sürücülerin korna sesleri arasında sakin sakin sohbet ederek karşı kaldırıma vardılar. Adam, Charlotte'a dönüp, "Bilmem farkında mısınız," dedi, "sizin gibi neşeli bir insanla yolun karşısına geçmek benim gibi kör bir insan için ne kadar muhteşem bir duygudur!" “
Gereken sinyali Charlotte “şarkı söylerek” vermişti . Gözleri görmeyen adamın bu sese kulak vererek Charlotte’ın yanına gelip koluna girmesini kim tesadüf olarak addedebilir ki ?
Oğuz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder